Tomebamba

Dit is de río Tomebamba met erlangs de Avenida 12 de Abril, waar ik elke dag van en naar mijn werk wandel. Een stukje geschiedenis...

'Santa Ana de los Cuatro Ríos de Cuenca' werd, al vóór de Inca's hier iets kwamen zoeken, gesticht door de Cañari's, die hun vestiging 'Guapondélig' noemden ('Vlakte zo weid als de hemel'). Toen de Inca's de Cañari's naar het noorden hadden verdreven en hun koning Huayna Capac hier geboren werd, groeide de stad uit tot de op één na belangrijkste van het Inca-rijk. De Inca's gaven de stad de naam 'Tomebamba' en begonnen aan de constructie van hun paleizen op de plek 'Pumapungo' ('De poort van de poema'), die de hoofdstad van hun imperium in Cusco moest evenaren.

Maar toen... kwamen de Spanjaarden. Zij moesten het stellen met de geruchten van gouden tempels en indrukwekkende bouwsels, want op het moment dat ze de legendarische stad uiteindelijk hadden bereikt, bleek dat de Inca's alleen ruïnes hadden achtergelaten. Op dezelfde mooie hoogvlakte stichtten Francisco Pizarro, die ook al Perú had veroverd, Andrés Hurtado de Mendoza (uit het Spaanse Cuenca) en Don Gil Ramirez Dávalos op 12 april 1557 'Santa Ana de los Cuatro Ríos de Cuenca'.

een zondag in La Dolorosa

foto's: José Rafael Estrella León

amigo secreto

Sinds vandaag doen we op het werk een pre-kerstmis-spelletje: 'el amigo secreto'. Iedereen heeft een naam getrokken van een collega (de mannen hebben een amiga secreta, de vrouwen een amigo secreto), en nu is het de bedoeling dat je je amigo secreto elke dag een beetje 'verwent' met kleine kadootjes (koekjes, chocolaatjes, een stuk fruit,...), zonder dat ie doorkrijgt wie zijn geheim vriendje is. Wel leuk, zo af en toe een tussendoortje op je toetsenbord als je eindelijk uit een vergadering ontsnapt bent. En ook leuk, de hele tijd andere personen inschaken en zelf ingeschakeld worden om iets in het geniep op de bureau van een collega te krijgen... Nog leuker, op het kerstfeestje van het werk leg je een 'echt' kerstkadootje voor je vriendje onder de boom. Ik moet er dringend over beginnen piekeren...

kort

Na 26 uur reizen ben ik goed en wel over de plas geraakt: fijne weerziens thuis en op het werk, buiten adem na twintig treden want niet meer gewoon aan de hoogte, lekkere koffie gedronken (mét belgische chocolade), alweer een eerste ecuadoriaanse voetbalmatch gezien, af en toe een beetje sukkelen met mijn spaans, veel te vroeg wakker worden want nog niet gewoon aan het ecuadoriaanse uur en met een wazig hoofd mijn eerste vergadering doorstaan.

Maar al bij al voelt het eigenlijk een beetje als thuiskomen. Af en toe lijkt het alsof ik nooit ben weggeweest...

kogels

De kogels zijn door de kerk: een kribbel onder mijn contract, een vliegtuigticket in mijn binnenzak, een sjieke stempel in mijn paspoort en een zwaar overladen rugzak! Nu alleen morgenvroeg nog op tijd uit mijn bedje geraken...

Het volgende postje zal eindelijk vanuit Ecuador komen!!

het plan

Dit is mijn gloednieuw paspoort: helemaal leeg. Dat ziet er dus niet goed uit, want ik heb écht wel een visum nodig om in Ecuador aan de slag te kunnen als 'technisch cooperant'.

Het plan is nog steeds om zaterdag 9 december in alle vroegte te vertrekken. Maar het wordt nu wel heel krap: nog altijd geen contract getekend en geen sjieke stempel in mijn paspoort. Help! Graag nog wat medewerking van de personeelsdienst van de KUL en de Ecuadoriaanse ambassadeur!?

sinterklaas

Sinterklaas is gekomen! Te vroeg natuurlijk, maar wel op zondag, want dat kwam goed uit. De goede man bracht speculoos en Ferrero Rocher's, kiwi's, druiven, jodenkersen, mandarijntjes en (ecuadoriaanse) banaan, en appelsienen, passievruchten en guatemalteekse pitaya's, om gezonde sapjes mee te maken deze week. Zo geraak ik ook nog eens van mijn verkoudheid af.

touareg (2)

Ze zijn er geraakt!

De touaregtrail is sinds maandag gereden, gevaren en gevlogen. Na drie motoren, acht lekke banden, nieuwe dynamo's, spannings- verdelers, ventilatoren en meer van dat zijn Jan en Sam toch op tijd in Grand Popo geraakt voor de strandfuif. Naar verluidt was het - op de tien dagen die ze vast zaten aan de grens Libië-Niger na - een spectaculaire rit doorheen weidse woestijnen, prachtige canyons, stoffige savannes en plakkerige tropen. Ben benieuwd naar de straffe verhalen...

En nu wacht ik nog op Jan voor een schoon foto'ke om bij mijn berichtje te zetten ;-).